СЕНИН МЭЭРИМИҢ

Үнсүз үлбүрөк шам... Кипкичине болсо да бөлмөгө жарык чачып жатканын көр. Шамдын жанында отурган сен жана мен. Узак көрүшпөгөн убакытта өзгөрдү деп ойлогом, жок, узун кара чачтарың, кел­бетиң, жүзүң, кийген ки­йи­миң да өз­гөрбөптүр. Болгону ка­ректериң гана мурункудай жалын чачып, кишини куйкалап ийчүдөй кумарлуу тиктебей калыптыр. Суз, муңайым... Ийинден тына улутунуп алдың. Телефондон кыйкырышкан сөздөрдүн бири жок, дудуктай тымтырспыз.
Мен күнөөлүүмүн... Сени кыйнадым, чайнадым, ыйлатып алыска кеттим. Алыста жүрүп да кызганып жаныңды койбодум. Чыдамыңды сынап жүрүп өзүмдүн бактымдан айрылганымды сезбей калыптырмын. Көп сөз айткым келген, бирок агылып айтам деп келген сөздөрүм ичимде калып кетти. Жөн гана сени тиктеп оту­ра бердим. Колумду да тийгизгим келбеди, анткени колумду силкип жиберсең же кучагымдан тура качсаң жаным мындан да жаман сыздаарын сездим. Көзүң баарын айтып жатты. Үнсүз сүйлөштүк. Сүйүүбүз ошол үн­сүздүктө калды...
– Жан, сен менден башканы таап алыптырсың, ээ?
– Ооба, мээрими ысык, жакшы адамды таптым. Сенин ка­туулугуңдан жабыр тарткан жүрөгүм мурункудай сыздабай калды.
– Хм, мени катуу деп ой­лой­суңбу?
– Ашкере катуусуң. Ошол мүнөзүңдөн улам өзүңдү чыныгы эркекмин деп ойлойсуң. Бирок чыныгы эркек мээрим да бере алат, тизе бүгө алат.
– Мен сени менен күчтүү экенмин. Cенсиз мен эч ким эмесмин...
– Ошону түшүнгөнүңө тобо... Мына бул шамдын да, романтиканын да кереги жок эле. Баары бекер... Кеч... Мен кетейин...
– Кетпе...
– Мен аны сүйөм!
– Бир кезде мени да сүйчү элең...
– Сүйгөм, бирок түбөлүк сү­йөм деп убада берген эмесмин. Сүйүү бакпаса соолуп каларын билдиң бекен? Сени сүйгөндөн, сени күткөндөн, сенин чар жа­йыт ой-тилектериңден, сенин куру кыялдарыңдан, ам­би­цияң­дан тажаганымды билдиң бекен? Деги аял, аялдын жүрөгү тууралуу эмне билесиң? Эки диплом колуңда турганына карабай, кыйын экениңе карабай чыныгы, жөнөкөй турмуштун эрежесинен кабарың жок... Ойлогонсуң акча баарын чечет деп, ал ой каныңа сиңип калган. Майдаланып кеттим ошол ойлоруңдан...
– Кетпечи, суранам...
– Алаканыңда тургам, өзүң коё бердиң. Кетишим керек...
Айттың да, туруп чечкиндүү басып кеттиң. Сенин ушул мү­нөзүңдү жек көрөм, кайра сүйүп да кетем. Оюңа эмне келсе ошону жасайсың, мендей тогуз толгонуп эзилип жүрбөйсүң.
Сен узап бара жат­тың. Биринчи жолу алсыздыгымды моюнума алдым. Анткени сени кармап кала тургандай менде дарман жок. Узап кетип бара жаттың, колуңдан мурунку­дай жулка кармап кучагыма кыса албадым. Мурункудай таарынтып алып кайра кытыгылап же белек берип, же өпкүлөп таарынычыңды жаза албайт элем. Чекит койдуң да, басып кеттиң.
Аз убакыттан кийин сенин турмушка чык­ка­ның­ды билдим. Бармагымды кырча тиштеп кала бердим. "Аттиң, ошондо эмнеге токтотуп калба­дым? Токтотушум керек эле" деп өзүмдү жеп салдым. Өзүң айткандай, сендей кыздар толуп жатат. Сенден сулуусу, акылдуусу, кыйыны, ымдап койсом жетип келчүсү да бар. Бирок алар сен эмес. Сенин жадыраган кабагың, сенин күл­күң, сенин көздөрүң эмес... Жан дүйнөмө тааныш да эмес. Коркконум, сенин мээ­ри­миңди издеп таппай жү­рүп өтүп кетпесем экен...

Алим
Асия Алиева
 lira@super.kg