«ТҮРМӨДӨ ЖАТКАН ЖИГИТТЕН ТӨРӨП АЛДЫМ»

– Жүрөктү өйүп, жүзүмдү жашка жууган окуямды кимге барып айтып, кимден жардам сураарымды билбейм. Адашкан аркардан бетер ара жолдо калганымды туйган жакын адамдарым жок, болсо да алар үчүн мен чоочун адаммын. Бул жашоодо адам атым эле болбосо, жан дүйнөм эбак муздап, сезимим сенек болуп, тирүүнүн өлүгүнө айланганыма көп болду. Тагдырдын сыноосуна баш ийип, акыркы үмүтүм, тирегим болгон баламды кучактап күн көрүүдөн башка айла жок. Балам гана мени ажалдан арачалап, келечекте жакшы жышаандан кабар бергенсийт...
Эмесе сөз башынан болсун. Мектепти жаңы аяктап, шаарга келип жогорку окуу жайлардын бирине тапшырдым. Жатаканада жашап, эл катары окуп да, иштеп да жүрдүм. Көр тириликке моюн сунуп, жигит жандап, сүйүү даамын таткан жокмун. Сөз айтып, артымдан чуркаган жигиттер болсо да, алар көңүлүмөн түнөк таба алышпады. Качан гана 3-курсту аяктап жатканда социалдык тармактардын биринен Асылбек аттуу бир жигит менен таанышып, жылдызыбыз келише түштү. Экөөбүз бет маңдай жолукпасак да, күндө 2 саатка жакын жазышпасак жарпыбыз жазылбайт. Ата-тегибизден тарта эмне тамак жегенибизге чейин жазышып, бири-бирибизди жакшы эле түшүнгөндөй болдук. Бара-бара жазышуудан телефон чалышууга өттүк. Же Асылбек "жолугалы" дебейт, мен болсо кыз башым менен аны жолугууга чакыруудан тартынам. Ошентип билинбей эле жарым жылдай өттү. Анын жүзүн көрбөсөм да сүрөтүн көрүп, коңур үнүн угуп, ага болгон жактыруу сезими ойгонду. Акыры чыдамым кетти. Намыс менен абийир экөөнү кошуп туруп жыйнаштырдым да, "Асылбек, мен сага жолуккум келет" деп жаздым бир күнү. "Азыр иштерим көп, айылда чөп чаап жүрөм, Бишкекке шашпай барам" деп койгон. Ойлондубу, айтор, ошол күнү чалып, чындыкты айтты. "Айка, мен сага таанышканда эле чындыкты айтпаганым үчүн кечирим сурайм. Мен айылда эмесмин, түрмөдөмүн!" Бирөө союл менен башка чапкансып, уккан кулагыма ишене албай турдум. "Эмнеге?" Оозума башка сөз келген жок. Дендароо болуп, көзүмдөн жаак ылдый тамчы жаш кулады. Асылбек шашпай иштин чоо-жайын түшүндүрүп жатты. Көрсө, ал достору менен чогуу балдар менен мушташып, жыйынтыгында 1 бала ур-токмоктон улам каза болуп, "адам өлтүрүү" беренеси менен соттолуп кетиптир.
Чыркыраган чындыкты билсем да, андан ары Асылбек менен мамилемди үзүп салууга кудуретим жетпеди. Тескерисинче, аны көргүм келип, жолугушчу күндү эңсечү болдум. "Качан чыгасың?" десем, "1 жыл мөөнөтүм калды" деген жообун айтты. 1 жыл. Бул мен үчүн кылымга тете эле. Акыры чыдабай бир күнү тамак жасап, ал жаткан түрмөгө бардым. Асылбек келбеттүү, шайыр жигит болуп чыкты. Тамаша аралаш сүйлөп бат эле өзүнө арбап алды. Ал жакта атайын мейманкана бар экен. Үй-бүлөлүү адамдардын аялдары келгенде жолугушчу жай. Асылбектин суранычы менен ал күнү ошол жакта калып калдым. Жаман оюм жок, жакындан таанышып отурууну каалагам. Бирок ал түнү Асылбек менин жалынып-жалбарып каршылык көрсөткөнүмө карабастан, ой-боюма койбой зордуктап салды. Бирок сүйүү адамды сокур кылат бейм, Асылбек эркиме каршы иш кылса да андан кол үзө албадым. Экөөбүз күн алыс болбосо да ай сайын жолугуп, таттуу көз ирмемдерди башыбыздан өткөрүп жүрдүк. Ал ортодо мага дагы бир турмуш чындыгы жүзүн ачты. Асылбек 1 жылда эмес, 8 жылда эркиндикке чыгат экен. Бир жолку жолугушууда "балким, мунапыска илинип калсам андан эртерээк чыгып калышым ыктымал" деди ал, менин жүрөгүмдү тиле бейкапар жылмайып. Ошол мүнөттөрдө мени алдаганы үчүн аны жек көрүп кеттим. Жок! Кечире албайм! Өзүм да күнөөлүүмүн! Оңой-олтоң тузакка түшкөн өзүмдү да жемелеп жаттым. Ошол боюнча ага кайрылып барган жокмун. Боюмда бар экенин билгенде Асылбекке айтайын деп чалсам телефонун албайт, түрмөгө издеп барсам "билгениңди кылып ал! Экинчи мага келбе, боюңдагы бала кимден экенин ким билсин?" деп койду.
Андан ары жашоомдо тозоктуу күндөр уланды. Курсагым чоңойгон сайын суук сөздөн кысынып окуумдан да чыгып калдым. Менин никесиз кош бойлуу экенимди эжемден уккан атам "экинчи босогону аттабасын, менин андай кызым жок!" деп кесе айтса, агаларым "биздин эл караган бетибизди жер каратты, экинчи бизди "ага" дебесин" дешиптир. Кээде апам байкуш тирүү болгондо, балким, күйпөлөктөп мени канатына калкаламак чыгар деп ойлоп коём. Акыры курбу кызымдын батиринде жашап жүрүп уулумду жарык дүйнөгө алып келдим. Курган жашоо улана берет экен, курбума ашыкча жүк болуп уулум торолгуча анын үйүндөмүн. Ымандай сырымды курбумдан бөлөк эч кимге айта албай, ыйлаган боюнча күндөрүм уланууда...