КОКТЕЙЛЬ (Сүйүү, жек көрүү, мансап тууралуу жашоодогу чыныгы окуялардан алынган сериал)

(Башталышы өткөн сандарда)

Арсен убакыт кеч болуп кеткенин байкабаптыр. Ак-Өргөөнү көздөй кетчү кичи автобустар көрүнбөйт. Таксиге түшүп кетейин десе акчасы жок. Атасына чалып көрүүнү чечти. Ал кээде жумушунан эрте чыкканда көчөдө унаасы менен эл ташып калчу эле.
– Ата, сиз үйгө кеттиңизби?
– Жок. Тынчтык менен Ахунбаевдин кесилишинде турам.
– Аа, ошол жерге тура туруңузчу. Чогуу кетели, мен көчөдө элем.
– Мейли.
Арсен жүгүрүп жөнөдү. Бир аз чуркаса, так ошол атасы айткан көчөлөрдүн кесилишине жетип калат.
Атасынын чарчаңкы жылмайганын көрүп, Арсен аны аяп кетти. Байкуш атасы эртеден кечке бир байды ары-бери ташыйт. Бошой калса дароо кызматтык унаасын токтотуп, өзүнүн эски, Арсен менен жашташ Фольксвагенин айдап кардар ташып баштайт. Эс тарткандан бери эле атасынын жаны тынганын көргөн эмес. Уулун жана кызын багам деп эртеден кечке жүргөнү жүргөн.
– Бүгүн кеч чыккансыз го?
– Ооба. Шеф бир тойго барып кеч чыкты. Үйдү көздөй бир киши ала кетип, бул байкушка бензин куюп коёюн дегем,- деди атасы унаасын карап.
– Киши чыкчудайбы?
– Жаңы эле бирөөнү Көк-Жарга таштап келдим. Ошонун акчасына бензин куябыз. Жүрү кеттик.
Атасынын унаасынын үнү да чарчаңкы чыгат. Ыкшоо от алган унаа Ак-Өргөөнү көздөй бет алды.
– Сиздин шефиңиз ким өзү?
– Бизнесмен. Болуш деген жигит.
– Сизден кичүүбү?
– 48де болуш керек.
– Анан эмне аны шеф деп алгансыз?
– Шеф болсо шеф да. Жашына карап шеф демек белең? Кызматына карайбыз да. Мага жумуш берип жатса... Баса, шефтин курулуш компаниялары бар. Окууңду жакшы бүт. Ошол жакка, буюрса, архитектор кылып киргизем.
– Анан мен да Болушту шеф деп калат турбаймынбы,- Арсен үшкүрүнүп койду.
– Эч нерсе болбойт. Колдон келсе ошол Болуштай болуш керек. 48 жашында миллиондорду чапчып жатат. Ага жаксаң жерде калтырбайт. Мына бизге мурдагы жылы бир бала келген. Казино, мейманканалардын долбоорун ошол ишке ашырып койду эле, азыр өзүнө жардамчы кылып алды. Айлыгын жакшы төлөйт. Жакын досторун аз-аздан каржылап депутат кылганга жетишти.
– Аларды эмнеге каржылады?
– Ээ, балам, кызыкчылыктар бар да. Өздөрүнүн ишкерлигине жардам болчу жолдорду ошол жактан мыйзамдуу ачтырышат. Бирөөлөрдүн тилин табышат дегендей.
– Негизи эмне бизнес кылат Болушуңуз?
– Толтура. Курулуш компаниялары бар, суусундук чыгарган ишканалары, гектарлаган жерлери, мал сарай, мейманкана, казино, сырттан азык-түлүктөрдү алып келген компаниясы... Дагы-дагы толтура.
– Аны эмне унаа менен ташыйсыз?
– Атайын Дубайдан бир жол тандабас алдырган, аппак. Ошону айдап жатам азыр.
– Эмне жол тандабас?
– Мерседес. Гелендваген... 2010-жылкы.
– Тууй ата... Анысын олчойгон акчага алса керек да, ээ?
– Баасын билбейм. Бирок мыкты машина! Тим эле үнүн укканда моокумуң кана түшөт. Күркүрөйт.
Ата-бала үндөбөй калышты. Бири уулунун күркүрөгөн жол тандабас айдап, жашоосуна тың, эл сыйлаган адам болушун кыялданса, бири назик кызды жанына отургузуп апакай Гелендваген менен күн батышты карай зымыраган жолдо баратканын элестетип алды. Бул экөөнүн тең кыялдары ишке ашарын, бирок ал кыялдардын пайдасы, бактысы аз болорун анда али аңдаша элек болчу.

ххх

Арсен кучагында бышылдап уктап жаткан Бегимайды карап өткөн күндөрүн бүт эскерип жатты. “Максаттарга жетүүгө аз калды” деди анан ичинен кекенип. “Биринчи кадам ташталды. Эми бардыгын ырааты менен жасаш керек!” Бегимайдан ажырап, түрмөгө отуруп чыккандан кийин ал бардыгын муздак баш менен ойлонгонду үйрөнгөн. Кыялданганды токтоткон. Бегимайдын бүгүн капыстан жолугуп, кучагына түшкөнү чоң олжо болду.
– Арсен?..- кыз акырын шыбырады.
– Оу.
– Биз эмне кылып салдык?
– Мен сени жакшы көрөм, билесиң го.
– Арсен... Кайдан пайда боло калдың? Сенсиз жашаганды үйрөнүп калбадым беле? Эми кантем?- кыз муңайыңкы жылмайды. Үнү каргылданып чыкты.
– Жашайсың баягыдай эле. Эч ким эч нерсе билбейт.
“Болуштан кет. Экөөбүз чогуу качабыз” деген сөздү күткөн Бегимай. Бирок Арсен антип айтпайт. Ал сезимдерин башкарганды үйрөнүп алган.
– Кой, мен үйгө барайын...
– Болуш үйдөбү?
– Анын сага эмне кереги бар?
– Негизи сурадым.
– Жок. Ал үйгө күн алыс келет,- деди Бегимай футболкасын кийип жатып.
– Бир күн аялыныкында, бир күн сеникинде?
– Ооба...
– А сен анын канчанчы аялысың негизи?- Арсен табалагандай сүйлөдү.
– Антип сүйлөбөчү. Мага катуу тиерин билесиң го...
– Сен керек болсо анын аялы да эмессиң, туурабы?
– Ооба, токолумун! Жетиштүүбү?!
– Жөнчү, таарынбачы. Билесиң го, менин бетке айтма мүнөзүм бар. Мен жөн эле тактап жатам.
– Жакшы кал!
– Телефонуңду таштабайсыңбы?
– Жок!- кыз эшикти тарс жаап чыгып, өз унаасына отурду. Арсен шашып калды. Шапа-шуп рулга отурду да, кыздын унаасын ээрчий жөнөдү.
Ак Гелендваген Тынчтык проспектиси менен Түштүк магистралы кесилишкен жердеги элиталуу көп кабаттуу үйгө келип токтоду. Бегимай унаасынан түшүп жатып, Арсен да өз унаасы менен артынан келгенин билди.
– Эмнеге келдиң?!- деди ал жигитти жаш толгон көздөрү менен карап. Ал ыйлап келе жаткан.
– Жөн эле.
– Бар кет!- кыз бурулуп басып кетти. Эмнеге ыйлап жатканын өзү да түшүнгөн жок. “Эмнеге ыйлайм? Баары бүтпөдү беле? Эмне экен токолу болсом? Токол деген аты болбосо, жетиштүү жашоодо жашап жатам. Үстүмдө үйүм, унаам бар. А сен ушунун баарын бере алат белең? Кайдан жолуктум сага?” Кимдир бирөөгө ичинен жинденип алды. Лифтти күтүш керек. 9-баскычты басты. Ошол кабатка көтөрүлүш керек. Мындайда лифт да каалгып калат. Эшиктер эки тарапка жайма-жай ачылды. Дал ушул учурда Арсен кайдан-жайдан пайда болду да, кызды лифтке түртүп киргизип, эшиктер жабылар менен аны эриндеринен өөп жиберди.
– Турчу ары!- кыз Арсенди жинденип түртүп жиберди. Жигит кайра бекем кучактап, өпкөнгө аракет кылды.
– Жоголчу! Турчу ары!- бирок жигиттин уга турган түрү жок. Ал улам катуураак кучактап, кызды туш келди өпкүлөп жатты.
– Арсен! Арсе-ен! Жогол...- кыз сөзүн айтып бүтө электе жигит анын эриндерине кайра жабышты. Эмнегедир ушул учурда кыздын ачуусу башынан ашып жатканына карабай, жигитке болгон каалоосу ойгонду. Сагынычын жазгысы келди, шыбырашкысы келди... “Болуш бүгүн келбейт эмеспи” деди
ичинен анан.
– Сен жиндисиң,- деди ал жигиттен башын буруп. Арсен коё берчүдөй эмес.
– Сенсиң жинди кылып жаткан!
– Коё бер!
– Бошонуп ал!
– Жинди!- кыз жумшак алакандары менен жигитти жаагынан тартып, эриндеринен берилүү менен өөп баштады. Булар өздөрүн токтото албай калышты. Лифт дың эте тогузунчу кабатка келгенин билгизип бир топтон бери турган. Эшиктер ачылып турганына карабай, эриндеринен ажыратса эле бир нерсе жоготчудан бетер экөө тең эч нерсеге көңүл бөлбөй өбүшүп жатышты. Бир убакта кыз жигиттин булгаары кара күрмөсүнүн бир бурчун бекем кармаган бойдон бери жылды да, батиринин эшигин ачты. Арсенди коё бергиси келбегендей... Жигит болсо ага баш ийип берди. Бөлмөгө кирер замат эле кийимдер туш келди ыргытылып баштады...

(Уландысы кийинки санда)

Марат Жанбараков