КОКТЕЙЛЬ (Сүйүү, жек көрүү, мансап тууралуу жашоодогу чыныгы окуялардан алынган сериал)

(Башталышы өткөн сандарда)

Бегимай эчак уйкуга кеткен. Арсен балкондо туруп тамеки күйгүздү. Кээде туруп тамеки чеге калмайы бар. Таң агарып келе жатат. Анда-санда унаалардын зуулдап өткөнү угулат. Балкондун алдында капкара Гелендваген ээсин күтүп дымып турат.
Жигит өзүнө-өзү ыраазы, башында кандайдыр бир ойду бышырып алгандай. Тамекисин чертип ыргытып, кетүүгө камданды. Эми жөнөшү керек. Бөлмөдөн чыгып баратып, кагазга телефон номурун чиймелеп жазды да, керебеттин жанындагы отургучка таштап койду.

ххх

– Ай, түшкө чейин уктайсыңбы? Тур, ботом,- Бегимай апасынын үнүнөн ойгонуп кетти. "Арсен? Ал кайда? Апам бизди көрсө өлдүк..." башына ар түркүн ойлор келе түштү. Апасына батиринин бир ачкычын берип койгон, ал Бегимай үйүндө жокто же чет жакка кеткенде келип үйүн жыйнап турат. Кээде минтип жөн эле кирип келет. Болуштун кайсы күнү үйдө болбой турганын да билет.
– Түндө да кеч келгенсиң го, ээ? А бул кимдин номуру?- апасы отургучта жаткан кагазды көтөрдү.
–Алып келиңиз,- жанатан 4-5 адам кенен батчу керебетте өзүнчө ойго батып жаткан Бегимай тездик менен тура калып, апасынын колунан кагазды жулуп алды.
– Эй, шерменде, кимдин номуру алдагы?!
– Курбумдуку.
– Калп айтпа! Мени жаш бала ойлоп жатасыңбы? Мунуңду Болуш билсе...
– Эмне Болуш билсе?!
– Кызым, ачууланба! Сен өзүң деле карап көрсөң, кандай сонун үйдө жашап жатасың? Чет мамлекеттерге чыгып эс алып келдиң, алдыңда жол тандабас машина. Ушунун баарын сага Болуш берип жатпайбы... Ал сенин күйөөң, аны сыйлашың керек...- апасы дагы бир топ кеңештерин айтмакчы болгон, бирок Бегимай сөзүн жулуп кетти.
– Апа, көзүңдү чоңураак ачсаң! Бул үй анын жардамчысына катталган, унаа баласына, менин эч нерсем жок.
– Жок эми, кызым...- апасы дагы сөзүн бүтүрө албай калды.
– "Эми, кызым, Болуштун мага белек кылган шубасычы? Атаңа белек кылган унаасычы?" Ушуну айткан жатасызбы?
– Ал сенин иниңди ФСБнын академиясында окутуп жатат!
– Дагы? Дагы эмнени унутуп калдым, санай бериңиз?
– Токтот, Бегимай! Сен турмушка чыккандан бери жашообуз жакшырганын моюнга алыш керек.
– А силер мен жөнүндө ойлоп койдуңарбы? Балким, мен Болушту сүйбөйттүрмүн. Мен аны жек көрүп жаткан болсомчу?
– Билем мен сенин сүйүүңдү! Арсениңби сүйүүң? Томаякпы? Ага тийсең көрмөкмүн. Же кийимиңе, же тамагыңа жеткире албай, быжыратып төрөп алып отурмаксың!
– А менин быжыратып төрөгүм келип жаткан болсочу?
– Токтотчу, Бегимай! Сени жакшы жашоо эле көптүрүп жиберди. "Капризиң" кармап калыптыр бүгүн.
– Ээх!- Бегимайдын ыйлагысы келип кетти. Апасынан көзүн ала качып, жуунуучу бөлмөгө кирип кетти. Дароо сууну шарылдатып агызып жиберип, башынан ылдый агып жаткан суунун алдында тизесин кучактаган бойдон ыйлап баштады. Муштумунда апасынын колунан жулуп алган телефон номур жазылган кагаз. "Кайдан гана келе калдың, Арсен? Сенсиз сонун эле жашап жатпадым беле? Жолукпашым керек сага!" кызды уйгу-туйгу ойлор жеп жатты. "Токтот, Бегимай, бул жакшылыкка алып барбайт!" кыздын ички үнү өктөм чыкты. Бирок ал колундагы кичинекей кагазды суу болуп калбасын дегендей бекем мыкчып отурду. Сезимдерин жеңе албай койду. Акыры ордунан турду да, кагаздагы номурду ичинен эки-үч кайталап, анан суунун шарына таштап салды.

ххх

– Кофе ич! Даярдап койдум!- апасы таарынган үн менен жуунуучу бөлмөдөн чыккан Бегимайга кайрылды.
– Рахмат!
– Келсең, отурчу сүйлөшөлү.
Бегимай акырын барып апасынын маңдайына отурду.
– Кызым, мен сени Болушка зордоп тий дедим беле?
– Жок.
– Өзүңдүн тандооң ошондой эмес беле, туурабы?
– Ооба,- Бегимай үшкүрүнүп алды. Чын эле өзүнүн тандоосу эмес беле? Бирок апасы Болушка тийиши керектигин күндүр-түндүр кулагына куйганын да кантип танат?! Анда Бегимай болгону 21 жаштагы эле кыз болчу. Ошол убакта ал туптуура чечим кабыл алганына жүз пайыз ишенген. Эмичи? "Арсен менен башка жакка качып кетсекчи? Болуштун толтура акчасын алып, чет жакка чыгып алсак эле таптырбайт болчубуз. Бирок кантип?" заматта башына ушул ой келе түштү. Оо, анда жыргал болмок, Арсен экөө таптакыр ажырашмак эмес, дайыма жетелешип жүрүшмөк, ойношмок, тамашалашып эртели-кеч сүйлөшүшмөк, алар мурда дайым ошентип жүрүшчү. Кыз кыялданып жиберди. Жылмайып койду.
– Кимдин номуру жанагы?
– Апа, кайра баштабачы! Түндө клубда бирөө жалдырап жатып номурун кагазга жазып берген. "Күйөөм бар" десем болбойт. Анан алып койгом. Эртең менен сен сурасаң, уялып эмне дешти билбей колуңдан жулуп алдым. Аны ыргытып жибердим. Кам санаба!- кыз калп айтты.

ххх

Арсен унаанын арткы орундугунда уктаганга аракет кылып келе жатат. Бирок башына улам келип жаткан ойлор уктатчудай эмес. Рулда Тилек. Ал Арсенге жардам кылып жүргөн жигит. Булар Ошту көздөй келе жатканына 3 сааттан ашты. Бишкектен эле Арсен "мен уктайм, сен айда" деген, бирок ою ишке ашпады. Бегимай менен кечээ кокустан болгон жолугушуусу анын жан дүйнөсүн алай-дүлөй кылып жатты. "Сагыныптырмын. Дагы эле жакшы көрөт экенмин. Бирок... Кечире аламбы? Албетте, жок. Кегимди алсам болот. Экөөнөн тең. Эми бардыгын ойлонуп жасаш керек!" Арсендин көкүрөгүндө Бегимай менен мындан 3 жыл мурун ажырашкандан тарта таарыныч, сагыныч, жакшы көрүү, көңүл калуу аралашкан түпөйүл ой жүрөт. Ал ой аны дайыма кыйнап келген. Көкүрөгү оорлоп, кысыла берчү. Оор-оор дем алып, ошол түпөйүл, түшүнүксүз нерсени чыгарып салгысы келет. Бирок ал чыкчудай эмес. Кегин алганда гана жеңилдечүдөй. Арсен ызалангандай муштумун түйүп алды. Өткөн күндөрү шурудай тизилип көз алдына тартыла баштады.

ххх

Анда ал Бегимайды жан дили менен жакшы көрчү. Кызда да жигитке болгон ошондой сезимдер бар эле. Анын көзүнөн эле жигит бардыгын окуп алган. Алар табышкандан тарта жайы бою күн сайын жолугушуп жүрүштү. Көрсө, ал эң бактылуу жай болгон экен. Ар бир күн кызыктуу эле.
– Мени бир аз көтөрүп алчы? Чарчап кеттим. Бийик така кийип алыптырмын.
– Мейли,- жигит кызды колуна алмакчы болду.
– Жок, мен сенин жонуңа минем.
– Эмне? Кой, ай!
– Эмне айырмасы бар, колуңа көтөрөсүңбү, жонуңа көтөрөсүңбү?
– Койчу, эл көрсө эмне дейт?
– Арсен! Бол!- кыз тамашалап өктөм сүйлөдү.
– Жок.
– Мени жакшы көрөсүңбү?
– Ооба.
– Кел анда!- кыз жылмайды. Арсен башын чайкап алып, бирок кыздын эркине көнүп, аны жонуна мингизди.
– Мен да сени жакшы көрөм,- деди кыз жигиттин жонунда баратып. Арсен жылмайып койду. Ал бактылуу эле.
– Сен жок болсоң эмне кылмакмын, ээ? Буттарым чарчаганда ким мени жонуна көтөрмөк?
– Тапмаксың да дагы бирөөнү.
– Жок. Таппайт болчумун. Сендей таппайт болчумун. Сага эркелегендей эч кимге эркелей албайм мен.

(Уландысы кийинки санда)

Марат Жанбараков