СУПЕР-ИНФО
- Саясат
- Шоу дүйнө
- К-рор дүйнөсү жана корей тасмалары
- Маданият
- Иликтөө
- Турмуш
- Крим-инфо
- Спорт
- Жан дүйнө
- Түркүн дүйнө
- Алтын балалык
- Укуктук кеӊеш
- Илим жана техника
- Ден соолук жана сулуулук
- Психология жана үй-бүлө
- Тиричилик, бизнес
- Ашкана сырлары
- Жылдыз төлгө
- Маалымдама
- Супер-Инфо 20 жашта
- Көз караш
- Эмгек жарчысы
Студенттик күндөрдүн биринде бою узун, келишимдүү, көз айнек тагынган корей кинолорундагы жигиттерге окшош бир мырза менен таанышып калдым. Сүйлөшүп, тамашалашып жүрүп, кантип ортобузда жылуу мамиле жаралып, жакын болуп кеткенибизди байкабай калдым. Экөөбүз тең студентпиз, жатаканада жашайбыз. Чогуу кызыктуу, эсте кала турган күндөрдү өткөрдүк. Ал мага кам көрөт, мен ага аяр мамиле жасайм. Ал Оштон, мен Ысык-Көлдүн кызымын. Бирок мамилебизди олуттуу деңгээлге чыгаруу тууралуу сүйлөшөйүн десем эле, жигитим бул темадан кача берчү. “Эмнеге Бишкекте жашаган жакын эжең менен тааныштырбайсың?” деген суроом да жоопсуз калчу. Бир күнү ал “ата-энем Ысык-Көлдүн кыздары бизге чыдабайт, өзүбүз жактан караштыр деп жатат” деп башын жерге салып шылкыйды. Жүрөгүм тыз этти, эч кимге арнабаган бүтүндөй сезимимди, жүрөгүмдү бир адамдын колуна тапшырууга даяр болуп турганымда ал адамдын коркоктук кылып, эки анжы болуп турганы капалантты. “Жигиттик сапат кана? Өзүңдүн жеке оюң жокпу? Ошентип айтышса эле багынып каласыңбы? Сезимиң үчүн күрөшүүгө алың жетпейби?” деп кыйкырып айткым келди, бирок унчукпадым. “Көрөсүң, кийин өкүнөсүң” дедим да басып кеттим. 