СОҢКУ КАБАР
- Саясат
- Коом жана турмуш
- Саясаттагы соттук иштер
- Маданият, шоу-бизнес
- Кылмыштар, кырсыктар
- СОТТУК ИШТЕР
- Спорт
- Элдик кабар
- Супер-Инфо
- Түркүн дүйнө
- Тест куржун
- “SUPER MEDIA” пресс-борбору
- Сурамжылоо
- Бизнес-Инфо
- Ийгилик сыры
- Эмгек жарчысы
- Көз караш
- Лонгрид
- Президенттик шайлоо - 2021
- Ийгилик жолунда
- Адистен кеңеш
- super.kg орусча
СУПЕР-ИНФО
- Саясат
- Шоу дүйнө
- К-рор дүйнөсү жана корей тасмалары
- Маданият
- Иликтөө
- Турмуш
- Крим-инфо
- Спорт
- Жан дүйнө
- Түркүн дүйнө
- Алтын балалык
- Укуктук кеӊеш
- Илим жана техника
- Ден соолук жана сулуулук
- Психология жана үй-бүлө
- Тиричилик, бизнес
- Ашкана сырлары
- Жылдыз төлгө
- Маалымдама
- Супер-Инфо 20 жашта
- Көз караш
- Эмгек жарчысы
Жоолугу шыпырылып, саамай чачтары иретсиз чыккан, маңдайкы тиши түшүп калгандан сүйлөгөн сайын ышкырыктын добушун чыгарган аял катары эсимде калган апам. Ал иним экөөбүздү Көлдүн Ак-Суусундагы балдар үйүнө таштаганда 5-6 жашта болчумун, иним 3тө эле. “Кызым, мен силерди бага албайм, өзүмдү ичкиликтен да токтото албайм. Кеч болуп, жаман окуя боло электе таштаганым жакшы” деп ачык эле айткан. Балалык жүрөгүм менен “апа, кетпе... Мен бат эле чоңоём, сизди багам” деп ыйлаганым менен, бөбөгүм экөөбүзгө балдар үйү жакшы болорун сезгем. Атам ким экенин апам өзү деле билбесе керек, азыр ойлонсом. Билсе “баланча жерде атаңар жашайт” деп айтмак беле.